Verrassende vuilniszakken

Wat: I promise to love you, expositie die een deel laat zien van de collectie van Joop van Caldenborgh
Waar: Kunsthal Rotterdam

Nog te zien tot en met 15 mei 2011
In het ckv-lokaal hangt al een tijdje een zwarte poster met daarop een rood hart met daarin de tekst: I promise to love you. De titel van het werk is meteen ook de titel van de expositie die sinds begin februari te zien is in Rotterdam. Voordat ik wat over dit kunstwerk ga vertellen, is het leuk om te weten wat er zo bijzonder is aan de expositie: Joop van Caldenborgh is een kunstverzamelaar en omdat zijn collectie veertig jaar bestaat, is hij door de Kunsthal in Rotterdam gevraagd de mooiste stukken die hij bezit tentoon te stellen. In het begeleidende boekje dat in het begin van de tentoonstelling ligt (en dat onmisbaar bleek te zijn), staat uitgelegd dat Caldenbergh elke aankoop van een kunstwerk ziet ‘als een kleine liefdesbetuiging. Elke aanwinst is een belofte om voor het werk te zorgen’, vandaar dat de titel van het werk op de poster ook de titel werd van de expositie. Dat zorgen besteedt Caldenborgh deze maanden even uit, waar ik hem dankbaar voor ben want bijna elk werk vond ik bijzonder.

Een van de werken is dus het hart van de Londense Tracey Emin. Haar werken zijn heel omstreden, zo kun je in het boekje lezen over een ander werk van haar: Everyone I Have Ever Slept With 1963-1995, een bungalowtentje dat vanbinnen beschreven was met alle namen van de mensen met wie ze ooit het bed heeft gedeeld. Op wikipedia is er zelfs een pagina alleen aan dit werk besteed. Toen het werk door een branduitbraak kapot ging, bleek niet iedereen daar even rouwig om te zijn. Caldenborghs interesse voor haar werk begrijp ik, juist dat ze zo open is en intieme informatie deelt met iedereen maakt het zo interessant. Hoe open kun je zijn? Wat is het effect van alles wat je ervaart openbaar te maken? Caldenbergh is trouwens niet alleen, Kate en Jamie hebben Emin gevraagd hun bruiloft aan te kleden.
Het hart zelf is denk ik niet het meest bijzondere werk van Emin en ook niet het meest spectaculaire van de expositie, maar wel een leuke aanleiding om je meer in haar werk en persoon (twee zaken die bij haar meer samengaan dan mogelijk is) te verdiepen.

Een ander werk dat ik wil noemen, zijn de vuilniszakken van Gavin Turk. Op een hoopje liggen een paar vuilniszakken. Dat is het. Ze ruiken niet, maar verder zijn ze niet van echte te onderscheiden. In het eerdergenoemde boekje, zoek ik de maker op. Het bleek dat de vuilniszakken van brons zijn. Ook wat er met het werk wordt bedoeld staat gelukkig in het onmisbare boekje uitgelegd: ‘Turk speelt hier een spel met context en met de waarde die we aan voorwerpen hechten.’ Tsja, dat is wat vaag geformuleerd. In ieder geval vond ik het leuk om op het verkeerde been gezet te worden.

Zo werden we, ik was er met een vriendin, nog een keer verrast. Een ander kunstwerk bestond uit allemaal kleine schilderijtjes met landschappen erop. Ik vond het niet meteen enorm tot de verbeelding spreken. De maker is Dave Meijer. Lenny (die vriendin) zei: ‘Hee. Dave Meyer, zo heette mijn tekenleraar ook.’ En inderdaad, in het boekje stond dat hij net als zij uit Goes kwam.

De expositie bevat zo’n tachtig werken, klinkt veel maar echt waar de tijd vloog. Het is een verrassende en heel toegankelijke expositie. Elk werk zet je aan het denken. Een tip: vergeet het boekje niet anders ontgaat je het een en ander. Jammer dat het niet in Amsterdam was, anders had ik jullie er zeker in een ckv-les mee naartoe genomen!

geschreven door: Pleuni Hooft van Huysduynen