De allereerste scène van de film geeft al snel een goed beeld van de sfeer. Duister,somber en guur. We zien Babydoll (Emily Browing, o.a bekend van Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events) in kleermakerszit op bed zitten,met een dramatische cover van Sweet Dreams van Eurythmics op de achtergrond. (Hier gezongen door Emily Browning zelf.) Er volgt een heftige scène, in slowmotion. De gebeurtenis die zich in deze scène afspeelt, heeft tot gevolg dat de stiefvader haar naar een psychiatrische inrichting brengt. Hier ontmoet ze vier meisjes, Amber (Jamie Chung), Blondie,(Vanessa Hudgens) Sweat Pea (Abbie Cornish) en Rocket (Jena Malone). Samen gaan ze proberen te ontsnappen uit het gesticht.
Vanaf het moment dat Babydoll gevangen wordt gehouden in de inrichting, fantaseert ze dat de inrichting een bordeel is, waar zij en haar vriendin de klanten moeten ‘vermaken’ met sensuele en uitdagende dans. Dit concept wordt steeds verwarrender, want de klanten en haar baas tonen nog steeds geen respect, dus waarom zou deze fantasie beter zijn dan de werkelijkheid? Babydoll ontdekt dat ze talent heeft voor het dansen, en bijna iedereen die naar haar dans kijkt, wordt bijna ‘gehypnotiseerd.’ Zo kunnen de meiden objecten stelen en verzamelen, die hun zullen helpen bij het ontsnappen. Telkens als ze de objecten (plattegrond, vuur, een mes, een sleutel en een mysterie) proberen te stelen, hoort daar een uitdaging bij. Ook bij zo’n uitdaging raken de meiden in een fantasiewereld terecht, wat voor nog meer verwarring zorgt bij de kijker. Het idee is wel leuk, (wat is nou de realiteit en wat is nou gefantaseerd?) maar slap en onduidelijk uitgewerkt. De dialogen, de personages en de opzet van de film zijn ook zwak uitgewerkt. Erg jammer, want de snelle actiescènes, en de prachtige special effects maken de film wel een lust voor het oog, maar daar blijft het dan ook bij.
JANE HEINZE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten