Big momma is terug, maar dit keer is zij niet alleen. Deze komediefilm, die al eerder uit deel 1 en 2 bestond is weer eens een enorm succes. Dit keer is de film geregisseerd door John Whitesell. Hij heeft onder andere ook Big Momma 2 & Malibu’s Most Wanted geregisseerd. Big Momma 3 heeft opnieuw Martin Lawrence als hoofdrol. Zijn stiefzoon,Trent is net aangenomen bij de Duke University, maar wilde graag doorbreken met zijn muziekcarrière als rapper. Daarvoor heeft hij een contract waar een handtekening moet geplaatst worden door een van zijn ouders. Malcom (Martin Lawrence) weigert dit en dus besluit Trent hem te achtervolgen. Dat kon hij beter niet doen, want Malcolm is druk bezig met het zoeken naar een usb stick waar alle bewijs van moorden op staan die door die Rusissche gangster zijn gepleegd. Tijdens de achtervolging werd Trent dus getuige van een afschuwelijke moord die de Rusissche gangster wederom heeft gepleegd. Daarom moest hij onderduiken en gaat hij undercover als de nichtje van Big Momma, Charmaine Haley. Beide gaan dus undercover bij een kunstacademie om het gezochte usb te zoeken.
Ik volg deze film al vanaf het 1e deel en vanaf toen al was ik een fan. Deze film is een combinatie van een spannende actie film met een komische wending en dat maakt de film zo erg leuk. Zodra je eenmaal in die film zit, wil en kan je je ogen er niet van afhouden. Dus het is niet een film die het eerste halfuur nog je aandacht trekt en waar je vervolgens gewoonweg in slaap val.
Bovendien waren de voorafgaande delen echter een succes, dus waarom zou deze het ook niet zijn. Ik hoorde van veel mensen dat het een leuke film was dus besloot ik er zelf naartoe te gaan om het zelf met mijn ogen te zien. Het is toch gewoon grappig om 2 mannen te zien die verkleed gaan en praten als een vrouw.
Wel moet ik zeggen dat de film naar mijn idee slechter was vergeleken met de 2 voorafgaande delen. Er zat niet meer zoveel actie in en ik vond het te cliché. Maar voor de rest was het een superfilm. Dus als je wilt lachen, dan is deze film helemaal geschikt voor jou!
Angel Angelina
vrijdag 29 april 2011
Recensie Sucker Punch
Met Sucker Punch kan er weer een nieuwe film aansluiten in het genre ‘actie.’ Want actie komt zeker voor in deze spannende, verleidelijke, en beetje chaotische film. Van regisseur Zack Snyder zijn we dit zeker wel gewend. Zijn voorgaande films waren gebaseerd op strips (300, Watchmen), een kinderboek (Legend of the Guardians) of een klassieke zombiefilm (Dawn of the Dead). Met Sucker Punch heeft Snyder echter voor het eerst een zelfbedacht verhaal verfilmd. Maar ook in Suckerpunch is er alleen sprake van een verhaal, zodat de vele actiescènes aan elkaar kunnen worden geregen.
De allereerste scène van de film geeft al snel een goed beeld van de sfeer. Duister,somber en guur. We zien Babydoll (Emily Browing, o.a bekend van Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events) in kleermakerszit op bed zitten,met een dramatische cover van Sweet Dreams van Eurythmics op de achtergrond. (Hier gezongen door Emily Browning zelf.) Er volgt een heftige scène, in slowmotion. De gebeurtenis die zich in deze scène afspeelt, heeft tot gevolg dat de stiefvader haar naar een psychiatrische inrichting brengt. Hier ontmoet ze vier meisjes, Amber (Jamie Chung), Blondie,(Vanessa Hudgens) Sweat Pea (Abbie Cornish) en Rocket (Jena Malone). Samen gaan ze proberen te ontsnappen uit het gesticht.
Vanaf het moment dat Babydoll gevangen wordt gehouden in de inrichting, fantaseert ze dat de inrichting een bordeel is, waar zij en haar vriendin de klanten moeten ‘vermaken’ met sensuele en uitdagende dans. Dit concept wordt steeds verwarrender, want de klanten en haar baas tonen nog steeds geen respect, dus waarom zou deze fantasie beter zijn dan de werkelijkheid? Babydoll ontdekt dat ze talent heeft voor het dansen, en bijna iedereen die naar haar dans kijkt, wordt bijna ‘gehypnotiseerd.’ Zo kunnen de meiden objecten stelen en verzamelen, die hun zullen helpen bij het ontsnappen. Telkens als ze de objecten (plattegrond, vuur, een mes, een sleutel en een mysterie) proberen te stelen, hoort daar een uitdaging bij. Ook bij zo’n uitdaging raken de meiden in een fantasiewereld terecht, wat voor nog meer verwarring zorgt bij de kijker. Het idee is wel leuk, (wat is nou de realiteit en wat is nou gefantaseerd?) maar slap en onduidelijk uitgewerkt. De dialogen, de personages en de opzet van de film zijn ook zwak uitgewerkt. Erg jammer, want de snelle actiescènes, en de prachtige special effects maken de film wel een lust voor het oog, maar daar blijft het dan ook bij.
JANE HEINZE
De allereerste scène van de film geeft al snel een goed beeld van de sfeer. Duister,somber en guur. We zien Babydoll (Emily Browing, o.a bekend van Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events) in kleermakerszit op bed zitten,met een dramatische cover van Sweet Dreams van Eurythmics op de achtergrond. (Hier gezongen door Emily Browning zelf.) Er volgt een heftige scène, in slowmotion. De gebeurtenis die zich in deze scène afspeelt, heeft tot gevolg dat de stiefvader haar naar een psychiatrische inrichting brengt. Hier ontmoet ze vier meisjes, Amber (Jamie Chung), Blondie,(Vanessa Hudgens) Sweat Pea (Abbie Cornish) en Rocket (Jena Malone). Samen gaan ze proberen te ontsnappen uit het gesticht.
Vanaf het moment dat Babydoll gevangen wordt gehouden in de inrichting, fantaseert ze dat de inrichting een bordeel is, waar zij en haar vriendin de klanten moeten ‘vermaken’ met sensuele en uitdagende dans. Dit concept wordt steeds verwarrender, want de klanten en haar baas tonen nog steeds geen respect, dus waarom zou deze fantasie beter zijn dan de werkelijkheid? Babydoll ontdekt dat ze talent heeft voor het dansen, en bijna iedereen die naar haar dans kijkt, wordt bijna ‘gehypnotiseerd.’ Zo kunnen de meiden objecten stelen en verzamelen, die hun zullen helpen bij het ontsnappen. Telkens als ze de objecten (plattegrond, vuur, een mes, een sleutel en een mysterie) proberen te stelen, hoort daar een uitdaging bij. Ook bij zo’n uitdaging raken de meiden in een fantasiewereld terecht, wat voor nog meer verwarring zorgt bij de kijker. Het idee is wel leuk, (wat is nou de realiteit en wat is nou gefantaseerd?) maar slap en onduidelijk uitgewerkt. De dialogen, de personages en de opzet van de film zijn ook zwak uitgewerkt. Erg jammer, want de snelle actiescènes, en de prachtige special effects maken de film wel een lust voor het oog, maar daar blijft het dan ook bij.
JANE HEINZE
dinsdag 26 april 2011
De kermis op de Dam door Marleen
Je kunt er simpelweg niet omheen: de kermis op de Dam! Ook dit jaar hebben ze het kleine plein volgepropt met veel te grote attracties. Vlak naast elkaar staan een enorm reuzenrad, een "booster" en een nog hoger reikende zweefmolen. Verder biedt de kermis een spookhuis, tig grijpapparaten en natuurlijk een lekkere suikerspin.
Afgelopen vrijdagavond heb ik met wat vrienden de kermis bezocht. Want ondanks dat het geldverspilling is, wilden we er toch even geweest zijn.
Als eerst gingen we in een soort breakdance-ding met autootjes die alle kanten op schieten en tegelijkertijd ronddraaien. Dat zelfde gebeurt ongeveer ook met je maag. Het leukste aan deze attractie waren misschien nog wel de gezichtsuitdrukkingen van onze medepassagiers. We hebben de gehele rit aan 1 stuk door gelachen, dus wat dat betreft was het een succes! Wel wordt je hoofd alle kanten op gesmeten, dit kan nog wel eens voor nekpijn zorgen..
Vervolgens ben ik na aandringen van de anderen en met veel tegenzin toch weer de zweefmolen in gestapt. Eenmaal boven keek iedereen hun ogen uit, maar ikzelf kon alleen maar denken aan beneden zijn en vaste grond onder de voetjes. Ieder jaar weer krijg ik spijt, en toch doe ik het. Hallo hoogtevrees en doei 5.50 euri!
Ook het balletjes gooien op stapels blikjes verliep niet vlekkeloos. Volgens mij heb ik zelfs een paar keer misgegooid. Dit heeft overigens wel veel hilariteit en 2 leuke knuffels (!) opgeleverd. De jongens kwamen wel ver, op 1 blikje na alles weggegooid. Maar zij vielen niet in de prijzen. Tot slot hebben we nog een heerlijke suikerspin gehaald en zijn we lekker op een terrasje gaan zitten.
Al met al was het best een geslaagd kermisbezoekje. Maar je moet het zelf leuk maken, want er hangt niet bepaald een kermissfeer zoals in Volendam of Nijmegen. Ook zijn de attracties relatief prijzig vergeleken met andere kermissen in Amsterdam. Dit natuurlijk omdat er voornamelijk toeristen zijn.
Marleen
Afgelopen vrijdagavond heb ik met wat vrienden de kermis bezocht. Want ondanks dat het geldverspilling is, wilden we er toch even geweest zijn.
Als eerst gingen we in een soort breakdance-ding met autootjes die alle kanten op schieten en tegelijkertijd ronddraaien. Dat zelfde gebeurt ongeveer ook met je maag. Het leukste aan deze attractie waren misschien nog wel de gezichtsuitdrukkingen van onze medepassagiers. We hebben de gehele rit aan 1 stuk door gelachen, dus wat dat betreft was het een succes! Wel wordt je hoofd alle kanten op gesmeten, dit kan nog wel eens voor nekpijn zorgen..
Vervolgens ben ik na aandringen van de anderen en met veel tegenzin toch weer de zweefmolen in gestapt. Eenmaal boven keek iedereen hun ogen uit, maar ikzelf kon alleen maar denken aan beneden zijn en vaste grond onder de voetjes. Ieder jaar weer krijg ik spijt, en toch doe ik het. Hallo hoogtevrees en doei 5.50 euri!
Ook het balletjes gooien op stapels blikjes verliep niet vlekkeloos. Volgens mij heb ik zelfs een paar keer misgegooid. Dit heeft overigens wel veel hilariteit en 2 leuke knuffels (!) opgeleverd. De jongens kwamen wel ver, op 1 blikje na alles weggegooid. Maar zij vielen niet in de prijzen. Tot slot hebben we nog een heerlijke suikerspin gehaald en zijn we lekker op een terrasje gaan zitten.
Al met al was het best een geslaagd kermisbezoekje. Maar je moet het zelf leuk maken, want er hangt niet bepaald een kermissfeer zoals in Volendam of Nijmegen. Ook zijn de attracties relatief prijzig vergeleken met andere kermissen in Amsterdam. Dit natuurlijk omdat er voornamelijk toeristen zijn.
Marleen
dinsdag 19 april 2011
Recensie 'No strings attached'
Als ze tieners zijn ontmoeten Adam (Ashton Kutcher) en Emma (Natalie Portman) elkaar op zomerkamp. Hij vindt haar leuk, hij is een beetje onhandig waardoor zijn versierpogingen bikkelhard worden afgewezen. Vijftien jaar later komen de ze elkaar weer tegen. Adam is op zoek naar troost omdat zijn ex-vriendin het doet met zijn eigen vader. Hij vindt deze bij Emma, maar die heeft moeite met zich te binden en wil koste wat kost een relatie vermijden. Ze sluiten een deal: we zijn vrienden en hebben seks, maar we hebben geen relatie (‘no strings attached’ dus)
Alle clichés van een romantische film zitten erin: jongen ontmoet meisje, ze vinden elkaar leuk, er is een probleem, er is ruzie, maar uiteindelijk komt het goed. Erg standaard dus eigenlijk, laten we eerlijk zijn zo gaan veel van deze films. Grappig en verrassen in deze film is wel de omgekeerde wereld: de jongen wil wel, maar het meisje niet. Ashton Kutcher speelt zijn rol als de aardige en lieve Adam goed, een man waar iedere vrouw op zou kunnen vallen: stoer, aantrekkelijk, lief, een beetje gek en ook nog eens rijk. Ook is hij vrij volwassen of zo stelt hij zich in ieder geval op. Zelfs als zijn rivaal dreigt te winnen, reageert hij niet onvolwassen zoals als in de meeste vergelijkbare films maar hij reageert juist hoe een mens eigenlijk zou moeten reageren, naar mijn mening.
Natalie Portman speelt het emotionele wrak van de twee. Eerst was ze vooral te zien in drama films, ze bewijst met deze grappige film dat ze ook een goed gevoel voor humor heeft en een veelzijdige actrice is. Wat erg knap is, is dat ze overtuigend en is in haar angst in deze relatie.
De film is geregisseerd door Ivan Reitman die al erg veel heeft geregisseerd bijvoorbeeld: ‘My super ex-girlfriend’ en ‘Ghostusters 1 en 2’. Hij is geboren op 27 oktober 1946.
De hoofdrolspelers hebben een duidelijke chemie, wat erg goed blijkt in de film. En er komt erg veel humor voor in de film wat het leuk houd om naar te kijken. De formule voor een echte succes film lijkt mij!
Eva de Visscher
Alle clichés van een romantische film zitten erin: jongen ontmoet meisje, ze vinden elkaar leuk, er is een probleem, er is ruzie, maar uiteindelijk komt het goed. Erg standaard dus eigenlijk, laten we eerlijk zijn zo gaan veel van deze films. Grappig en verrassen in deze film is wel de omgekeerde wereld: de jongen wil wel, maar het meisje niet. Ashton Kutcher speelt zijn rol als de aardige en lieve Adam goed, een man waar iedere vrouw op zou kunnen vallen: stoer, aantrekkelijk, lief, een beetje gek en ook nog eens rijk. Ook is hij vrij volwassen of zo stelt hij zich in ieder geval op. Zelfs als zijn rivaal dreigt te winnen, reageert hij niet onvolwassen zoals als in de meeste vergelijkbare films maar hij reageert juist hoe een mens eigenlijk zou moeten reageren, naar mijn mening.
Natalie Portman speelt het emotionele wrak van de twee. Eerst was ze vooral te zien in drama films, ze bewijst met deze grappige film dat ze ook een goed gevoel voor humor heeft en een veelzijdige actrice is. Wat erg knap is, is dat ze overtuigend en is in haar angst in deze relatie.
De film is geregisseerd door Ivan Reitman die al erg veel heeft geregisseerd bijvoorbeeld: ‘My super ex-girlfriend’ en ‘Ghostusters 1 en 2’. Hij is geboren op 27 oktober 1946.
De hoofdrolspelers hebben een duidelijke chemie, wat erg goed blijkt in de film. En er komt erg veel humor voor in de film wat het leuk houd om naar te kijken. De formule voor een echte succes film lijkt mij!
Eva de Visscher
vrijdag 15 april 2011
Recensie Gooische Vrouwen - Veronique
Recensie Gooische Vrouwen – Veronique Kedde
Waar: Pathé de Munt
Wat: De film “Gooische Vrouwen”
Gisteren ben ik samen met mijn moeder, mijn zus, een vriendin van mijn moeder en haar dochter naar de film Gooische Vrouwen geweest. Het is een verfilming van de serie “Gooische Vrouwen”. Mijn moeder was er al een keer geweest maar omdat ze hem zo leuk vond had ze ons uitgenodigd om er ook heen te gaan.
Voordat we naar de bioscoop gingen, gingen we met z’n allen sushi eten bij Shabu Shabu. Om 19.20 begon de film dus we moesten helaas wel al vroeg weg bij het restaurant. Gelukkig hadden wij al kaartjes gekocht, want toen we binnen kwamen in de bioscoop waren er nog maar een paar kaartjes over.
Ik had een hoge verwachting van de film, omdat ik de serie ook altijd heel leuk vond en omdat ik van veel mensen al had gehoord dat hij heel leuk was. Ook had ik al de making off gezien, waarin ook al veel beelden van de film waren, die vond ik ook allemaal heel grappig. Dus ik was heel benieuwd…
En ja hoor, gelukkig! De film was heel leuk. Ik heb bijna de hele tijd met mijn zus de slappe lach gehad. Gelukkig waren we niet de enige, want de hele zaal zat vol met melige vrouwen. De manier hoe de regisseur (Will Koopman, die ook de regisseur was van de serie) de typetjes neer zet vind ik heel knap. Anouk (Susan Visser), Claire (Tjitske Reidinga), Cheryl (Linda de Mol) en Roelien (Lies Visschedijk) zijn vier totaal verschillende vrouwen die samen een geweldig stel vriendinnen zijn.
Alle vier de vriendinnnen hebben in de film hun eigen probleem. Anouk werd door haar dochter uitgescholden voor slet, Claire was weggerend op haar eigen bruiloft, Cheryl betrapt haar man steeds weer op het feit dat hij vreemd gaat en Roelien is helemaal van slag omdat ze een bejaarde heeft geslagen. Wanneer ze met z’n allen in het huis van Anouk zitten nadat Claire is weggelopen van haar bruiloft pakt Cheryl één van de huwelijks-cadeautje. Het is een boek waarin ze “een reis naar hun innerlijke zelf” kunnen maken. Claire ziet dit helemaal niet zitten maar al snel is ze overgehaald door haar vriendinnen en zijn ze onderweg naar het kasteel in Parijs waarin hun leven helemaal verandert zal worden. In het kasteel komen ze er al snel achter hoe belangrijk hun vriendschap eigenlijk is.
Naast het verhaal vind ik vooral de humor in de film heel goed. Enkele voorbeelden; de beste vriend en stylist van Cheryl Yari, gespeeld door Alex Klaassen heeft in elke scene een ander kapsel die helemaal ‘matched’ met zijn kleding. Zo is hij ook een keer als dalmatier verkleeld. Ook heeft hij, als ze met z’n allen gaan shoppen in Parijs een stokbroodtas aan zijn arm hangen. Roelien vind ik ook een hele leuke rol hebben. Ze knuffeld met bomen, heeft een aparte kledingstijl en een apart gevoel voor humor. Ik vind het een goede keuze van Will Koopman om ook zo’n vrouw, dus die niet in dure merkkleding loopt maar gewoon lekker zichzelf blijft in de serie Gooische Vrouwen te doen. Ik denk dat zij hierdoor het idee over een stereotype ‘Gooische Vrouw’ bij de mensen weg kan halen.
Wie we natuurlijk ook niet mogen vergeten is de man van Cheryl, Martin Morero (Peter Paul Muller). Hij heeft zijn streken niet verleerd en kan de verleiding nog steeds niet weerstaan om achter de rug van zijn vrouw met andere vrouwen te flirten. Martin is een typisch Jordaanse man en een succesvolle zanger. In de film staat hij zelfs in de Amsterdam Arena en zingt hij speciaal voor Cheryl het lied ‘Jij’. Ook zijn humor is een goede bijdrage aan de film.
Uiteindelijk vond ik het dus een geweldige film vol humor en emotie. Ik raad iedereen de film aan en ook als je de serie nog nooit hebt gezien is het een hele leuke film. Er zijn namelijk niet fragmenten die je alleen snapt wanneer de de serie en de hoofdrolspelers al kent. Helaas komt er geen vervolg meer van de serie, maar gelukkig heb ik thuis alle dvd-boxen dus kan ik ,als ik ze ga missen, altijd nog terug zien!
Waar: Pathé de Munt
Wat: De film “Gooische Vrouwen”
Gisteren ben ik samen met mijn moeder, mijn zus, een vriendin van mijn moeder en haar dochter naar de film Gooische Vrouwen geweest. Het is een verfilming van de serie “Gooische Vrouwen”. Mijn moeder was er al een keer geweest maar omdat ze hem zo leuk vond had ze ons uitgenodigd om er ook heen te gaan.
Voordat we naar de bioscoop gingen, gingen we met z’n allen sushi eten bij Shabu Shabu. Om 19.20 begon de film dus we moesten helaas wel al vroeg weg bij het restaurant. Gelukkig hadden wij al kaartjes gekocht, want toen we binnen kwamen in de bioscoop waren er nog maar een paar kaartjes over.
Ik had een hoge verwachting van de film, omdat ik de serie ook altijd heel leuk vond en omdat ik van veel mensen al had gehoord dat hij heel leuk was. Ook had ik al de making off gezien, waarin ook al veel beelden van de film waren, die vond ik ook allemaal heel grappig. Dus ik was heel benieuwd…
En ja hoor, gelukkig! De film was heel leuk. Ik heb bijna de hele tijd met mijn zus de slappe lach gehad. Gelukkig waren we niet de enige, want de hele zaal zat vol met melige vrouwen. De manier hoe de regisseur (Will Koopman, die ook de regisseur was van de serie) de typetjes neer zet vind ik heel knap. Anouk (Susan Visser), Claire (Tjitske Reidinga), Cheryl (Linda de Mol) en Roelien (Lies Visschedijk) zijn vier totaal verschillende vrouwen die samen een geweldig stel vriendinnen zijn.
Alle vier de vriendinnnen hebben in de film hun eigen probleem. Anouk werd door haar dochter uitgescholden voor slet, Claire was weggerend op haar eigen bruiloft, Cheryl betrapt haar man steeds weer op het feit dat hij vreemd gaat en Roelien is helemaal van slag omdat ze een bejaarde heeft geslagen. Wanneer ze met z’n allen in het huis van Anouk zitten nadat Claire is weggelopen van haar bruiloft pakt Cheryl één van de huwelijks-cadeautje. Het is een boek waarin ze “een reis naar hun innerlijke zelf” kunnen maken. Claire ziet dit helemaal niet zitten maar al snel is ze overgehaald door haar vriendinnen en zijn ze onderweg naar het kasteel in Parijs waarin hun leven helemaal verandert zal worden. In het kasteel komen ze er al snel achter hoe belangrijk hun vriendschap eigenlijk is.
Naast het verhaal vind ik vooral de humor in de film heel goed. Enkele voorbeelden; de beste vriend en stylist van Cheryl Yari, gespeeld door Alex Klaassen heeft in elke scene een ander kapsel die helemaal ‘matched’ met zijn kleding. Zo is hij ook een keer als dalmatier verkleeld. Ook heeft hij, als ze met z’n allen gaan shoppen in Parijs een stokbroodtas aan zijn arm hangen. Roelien vind ik ook een hele leuke rol hebben. Ze knuffeld met bomen, heeft een aparte kledingstijl en een apart gevoel voor humor. Ik vind het een goede keuze van Will Koopman om ook zo’n vrouw, dus die niet in dure merkkleding loopt maar gewoon lekker zichzelf blijft in de serie Gooische Vrouwen te doen. Ik denk dat zij hierdoor het idee over een stereotype ‘Gooische Vrouw’ bij de mensen weg kan halen.
Wie we natuurlijk ook niet mogen vergeten is de man van Cheryl, Martin Morero (Peter Paul Muller). Hij heeft zijn streken niet verleerd en kan de verleiding nog steeds niet weerstaan om achter de rug van zijn vrouw met andere vrouwen te flirten. Martin is een typisch Jordaanse man en een succesvolle zanger. In de film staat hij zelfs in de Amsterdam Arena en zingt hij speciaal voor Cheryl het lied ‘Jij’. Ook zijn humor is een goede bijdrage aan de film.
Uiteindelijk vond ik het dus een geweldige film vol humor en emotie. Ik raad iedereen de film aan en ook als je de serie nog nooit hebt gezien is het een hele leuke film. Er zijn namelijk niet fragmenten die je alleen snapt wanneer de de serie en de hoofdrolspelers al kent. Helaas komt er geen vervolg meer van de serie, maar gelukkig heb ik thuis alle dvd-boxen dus kan ik ,als ik ze ga missen, altijd nog terug zien!
I Am Number Four
In I Am Number Four maken we kennis met twee soorten aliens. De kwaadaardige soort, Mogadorians, hebben kale getatoeëerde hoofden , lange zwarte jassen en vissenkieuwen. De Mogadorians doen denken aan een rebels motorbende die uitkijkt naar een groot heavymetalconcert. Zij jagen op een tweede groep aliens; een groep sexy tieners met superkrachten. Enkele tieneraliens hebben het overleefd en schuilen nu op aarde voor de Mogadorians. Of de Mogadorians hen dood willen vanwege hun onwaarschijnlijk lekkere uiterlijk wordt niet duidelijk, maar feit is wel dat ze hun planeet al bijna helemaal hebben uitgemoord.
I Am Number Four is de eerste in wat waarschijnlijk gaat om een lange lijn van Twilight wannabe films. Aangezien ik ook niet de grootste fan van de Twilight Saga ben, is dit nogal schrijnend nieuws. Net als Twilight is I Am Number Four uitgerust met aantrekkelijke sterren, saaie personages, typische dialoog en een plot die nooit vordert.
I Am Number Four besteedt weinig tijd aan het geloofwaardig maken van het materiaal. Wat hebben de tieneraliens gedaan om de Mogadorians zo boos te maken dat ze hen willen uitmoorden? Waarom moeten de tieneraliens met een numerieke volgorde vermoord worden? In de vervolgfilms en boeken zullen hier vast bij stilstaan, maar het onsamenhangend geheel van I Am Number Four kan je vergelijken met een gatenkaas.
Het thema van dit verhaal zal vast en zeker onoriginaliteit zijn geweest. Elke scène doet je wel denken aan een andere film, het sluit perfect aan bij de thema's van andere hypes van de afgelopen jaren. De film zal voor jonge kijkers aanvoelen als Twilight vanuit het perspectief van Edward. Een jonge vreemdeling, John Smith, die valt voor het mooie eenzame meisje genaamd Sarah. Maar vanwege zijn ware identiteit kan zijn smachtende verliefdheid niet bestaan. Andere kijkers zullen hierin tegen denken dat ze naar een matige Spielbergfilm kijken.
Wereldberoemde producenten Michael Bay en Steven Spielberg hebben hier onder andere samen aan meegewerkt, zoals de voorgaande hitfilm Transformers. Beiden hebben hun reputatie te danken aan hun gevoel voor goeie verhaallijnen, creativiteit en special effects. Alhoewel je van vooral beide wat gigantisch zou verwachten, bleek dit juist een gigantische flop te zijn. Of zij ons zullen verassen in de opkomende vervolgfilms blijft maar de vraag!
Geschreven door:
Barbara Graca
I Am Number Four is de eerste in wat waarschijnlijk gaat om een lange lijn van Twilight wannabe films. Aangezien ik ook niet de grootste fan van de Twilight Saga ben, is dit nogal schrijnend nieuws. Net als Twilight is I Am Number Four uitgerust met aantrekkelijke sterren, saaie personages, typische dialoog en een plot die nooit vordert.
I Am Number Four besteedt weinig tijd aan het geloofwaardig maken van het materiaal. Wat hebben de tieneraliens gedaan om de Mogadorians zo boos te maken dat ze hen willen uitmoorden? Waarom moeten de tieneraliens met een numerieke volgorde vermoord worden? In de vervolgfilms en boeken zullen hier vast bij stilstaan, maar het onsamenhangend geheel van I Am Number Four kan je vergelijken met een gatenkaas.
Het thema van dit verhaal zal vast en zeker onoriginaliteit zijn geweest. Elke scène doet je wel denken aan een andere film, het sluit perfect aan bij de thema's van andere hypes van de afgelopen jaren. De film zal voor jonge kijkers aanvoelen als Twilight vanuit het perspectief van Edward. Een jonge vreemdeling, John Smith, die valt voor het mooie eenzame meisje genaamd Sarah. Maar vanwege zijn ware identiteit kan zijn smachtende verliefdheid niet bestaan. Andere kijkers zullen hierin tegen denken dat ze naar een matige Spielbergfilm kijken.
Wereldberoemde producenten Michael Bay en Steven Spielberg hebben hier onder andere samen aan meegewerkt, zoals de voorgaande hitfilm Transformers. Beiden hebben hun reputatie te danken aan hun gevoel voor goeie verhaallijnen, creativiteit en special effects. Alhoewel je van vooral beide wat gigantisch zou verwachten, bleek dit juist een gigantische flop te zijn. Of zij ons zullen verassen in de opkomende vervolgfilms blijft maar de vraag!
Geschreven door:
Barbara Graca
Brand New Eyes
Brand new eyes, het recentste album van de band Paramore werd uitgebracht op 29 september 2009. Toen het album uitkwam bestond de band uit zangeres Hayley Williams, gitarist Josh Farro, bassist Jeremy Davis, drummer Zac Farro en gitarist Taylor York. Tegenwoordig maken Josh en Zac Farro geen deel meer uit van de band. Zij hebben de band verlaten, omdat zij meer tijd met hun familie wilden doorbrengen, maar ook omdat ze vonden dat Hayley teveel in de ‘front’ stond. Sinds 2004 is deze band actief. Van origine komen ze uit Franklin, Tennessee USA.
De band is in 2004 opgericht door de vrienden Josh Farro, Zac Farro, Jeremy Davis en Hayley Williams. Tijdens de Vans Warped Tour werden ze ontdekt door John Janick,CEO van platenlabel Fueled by Ramen. De style van de band wordt omgeschreven als alternatieve rock, pop punk en emo.
Paramore heeft tot op heden drie albums uitgebracht. All we know is falling, Riot! en Brand new eyes. Het nummer Misery Business, van het album Riot!, was hun eerste nummer dat in de hitlijst kwam te staan. Hierna bleven ze maar komen! Het nummer Decode hadden ze geschreven voorde film Twilight en daarna ook het nummer I caught myself. Brick by boring brick, Ignorance en The only exception waren de driesingels van hun laatste album.
De afbeelding op het album is een vlinder met losse vleugels en drie stippen. Dit staat voor de de twee bandleden die de band hebben verlaten. Er zijn er nu nog drie over. Op hun laatste album staan ook 2 akoestische nummers. Niet het eerste wat je bij deze band zal denken. Deze nummers heten Misguided ghosts en The only exception. Bij dit laatste nummer is ook een clip gemaakt.
Het nummer Misguided ghosts heeft waarschijnlijk iets te maken met het verlaten van Josh en Zac. Het nummer gaat over het leven. Maar niet zomaar het leven, maar het leven waarin je tegen allerlei problemen oploopt ,veel pijn hebt, je hart vaak gebroken wordt. Hoe we eigenlijk allemaal “misguided ghosts” zijn, over hoe we door het leven heengaan en welke wegen we kiezen en hoe verschillend ze allemaal zijn. Maar ook dat we desondanks dat, toch allemaal doorgaan.
Dit is dus een algeheel nieuwe fase voor de band. En dat maakt hun laatste album ook zo sterk. Het word tot een nieuwe dimensie gebracht. Met dit album slaan ze een meer volwassen weg in, meer rock en minder poespas. Brand new eyes is eigenlijk een nummer. Dit nummer hebben ze alleen niet op het album geplaatst. Het was één van hun eerste liedjes die ze samen hadden gemaakt, maar het pakte niet goed uit, de tekst van het nummer was heel droevig en negatief. Een zin uit een nummer was: 'I lost all my friends since they got brand-new eyes.'
De uitgang van dit album is dat ze doorgaan voor wat er nog meer op hun te wachten staat, en ook voor hun persoonlijk als individu, om verder te groeien. Ze hadden een nieuw perspectief nodig om elkaar in te zien, alles in te zien. Om alles waar ze eventueel moeite mee hebben gehad in het verleden, los te laten en elkaar op een andere manier te zien.
Hayley, Taylor en Jeremy zijn nu met bezig met nieuwe nummers in een studio in Los Angeles. Laten we hopen dat we nog veel van hun te horen krijgen! Want het is een genot voor de oortjes, nietwaar?
Hier is de link van het nummer Misguided Ghosts : http://www.youtube.com/watch?v=4BeBRsAu8WM en dit is een live- versie : http://www.youtube.com/watch?v=3Ld7DvqkUCA
ENJOY!
- Sacha Kanon
De band is in 2004 opgericht door de vrienden Josh Farro, Zac Farro, Jeremy Davis en Hayley Williams. Tijdens de Vans Warped Tour werden ze ontdekt door John Janick,CEO van platenlabel Fueled by Ramen. De style van de band wordt omgeschreven als alternatieve rock, pop punk en emo.
Paramore heeft tot op heden drie albums uitgebracht. All we know is falling, Riot! en Brand new eyes. Het nummer Misery Business, van het album Riot!, was hun eerste nummer dat in de hitlijst kwam te staan. Hierna bleven ze maar komen! Het nummer Decode hadden ze geschreven voorde film Twilight en daarna ook het nummer I caught myself. Brick by boring brick, Ignorance en The only exception waren de driesingels van hun laatste album.
De afbeelding op het album is een vlinder met losse vleugels en drie stippen. Dit staat voor de de twee bandleden die de band hebben verlaten. Er zijn er nu nog drie over. Op hun laatste album staan ook 2 akoestische nummers. Niet het eerste wat je bij deze band zal denken. Deze nummers heten Misguided ghosts en The only exception. Bij dit laatste nummer is ook een clip gemaakt.
Het nummer Misguided ghosts heeft waarschijnlijk iets te maken met het verlaten van Josh en Zac. Het nummer gaat over het leven. Maar niet zomaar het leven, maar het leven waarin je tegen allerlei problemen oploopt ,veel pijn hebt, je hart vaak gebroken wordt. Hoe we eigenlijk allemaal “misguided ghosts” zijn, over hoe we door het leven heengaan en welke wegen we kiezen en hoe verschillend ze allemaal zijn. Maar ook dat we desondanks dat, toch allemaal doorgaan.
Dit is dus een algeheel nieuwe fase voor de band. En dat maakt hun laatste album ook zo sterk. Het word tot een nieuwe dimensie gebracht. Met dit album slaan ze een meer volwassen weg in, meer rock en minder poespas. Brand new eyes is eigenlijk een nummer. Dit nummer hebben ze alleen niet op het album geplaatst. Het was één van hun eerste liedjes die ze samen hadden gemaakt, maar het pakte niet goed uit, de tekst van het nummer was heel droevig en negatief. Een zin uit een nummer was: 'I lost all my friends since they got brand-new eyes.'
De uitgang van dit album is dat ze doorgaan voor wat er nog meer op hun te wachten staat, en ook voor hun persoonlijk als individu, om verder te groeien. Ze hadden een nieuw perspectief nodig om elkaar in te zien, alles in te zien. Om alles waar ze eventueel moeite mee hebben gehad in het verleden, los te laten en elkaar op een andere manier te zien.
Hayley, Taylor en Jeremy zijn nu met bezig met nieuwe nummers in een studio in Los Angeles. Laten we hopen dat we nog veel van hun te horen krijgen! Want het is een genot voor de oortjes, nietwaar?
Hier is de link van het nummer Misguided Ghosts : http://www.youtube.com/watch?v=4BeBRsAu8WM en dit is een live- versie : http://www.youtube.com/watch?v=3Ld7DvqkUCA
ENJOY!
- Sacha Kanon
donderdag 14 april 2011
recensie over de film Gooische vrouwen (lois)
Zo’n twee weken geleden ben ik naar de film Gooische Vrouwen geweest. Ik had van veel mensen gehoord dat deze film erg leuk en gezellig bleek te zijn, genoeg reden dus om deze film te bezoeken en zelf te beoordelen.
Ik had al een paar keer geprobeerd kaartjes te bestellen maar elke keer waren ze al uitverkocht. Toch waren er op een vrijdag avond een paar plaatsen vrij. Ik ben er naar toe geweest met twee vriendinnen. Verder was de zaal weer helemaal uitverkocht en was de sfeer erg goed.
Gooische vrouwen is een verfilming van de tv serie Gooische vrouwen.
De film gaat over de vier vrouwen die een niet altijd even makkelijk leven lijden in ‘t Gooi. Cheryl betrapt Martin met een andere vrouw. Claire kan het niet aan dat haar dochter en dus ook haar schoonzoon drie jaar naar Burkina Faso verhuizen. Anouk weet het allemaal niet meer nadat haar dochter haar een slet heeft genoemd en bij haar vader is gaan wonen. En Roelien is compleet van slag nadat ze een bejaarde heeft geslagen.
Daarom besluiten ze met z’n vieren om op vakantie naar Frankrijk te gaan om helemaal tot zichzelf te komen. Eenmaal daar realiseren ze zich dat ze hun familie en vrienden toch wel missen en nodig hebben..
Ik vond de film erg leuk, er zat veel humor in en een leuk verhaal. Ik vind het zeker een aanrader om erheen te gaan! Leuk voor de familie maar ook met een vriend of vriendin.
De film is geregisseerd door Will Koopman, ze was al bekend als de regisseur van de serie Gooische Vrouwen. Maar had nu ook de eer om de film te mogen regisseren. Ook heeft zij 26 aflevering van de serie 'Baantjer' geregisseerd.
Ik had al een paar keer geprobeerd kaartjes te bestellen maar elke keer waren ze al uitverkocht. Toch waren er op een vrijdag avond een paar plaatsen vrij. Ik ben er naar toe geweest met twee vriendinnen. Verder was de zaal weer helemaal uitverkocht en was de sfeer erg goed.
Gooische vrouwen is een verfilming van de tv serie Gooische vrouwen.
De film gaat over de vier vrouwen die een niet altijd even makkelijk leven lijden in ‘t Gooi. Cheryl betrapt Martin met een andere vrouw. Claire kan het niet aan dat haar dochter en dus ook haar schoonzoon drie jaar naar Burkina Faso verhuizen. Anouk weet het allemaal niet meer nadat haar dochter haar een slet heeft genoemd en bij haar vader is gaan wonen. En Roelien is compleet van slag nadat ze een bejaarde heeft geslagen.
Daarom besluiten ze met z’n vieren om op vakantie naar Frankrijk te gaan om helemaal tot zichzelf te komen. Eenmaal daar realiseren ze zich dat ze hun familie en vrienden toch wel missen en nodig hebben..
Ik vond de film erg leuk, er zat veel humor in en een leuk verhaal. Ik vind het zeker een aanrader om erheen te gaan! Leuk voor de familie maar ook met een vriend of vriendin.
De film is geregisseerd door Will Koopman, ze was al bekend als de regisseur van de serie Gooische Vrouwen. Maar had nu ook de eer om de film te mogen regisseren. Ook heeft zij 26 aflevering van de serie 'Baantjer' geregisseerd.
woensdag 13 april 2011
71 Into the fire door Araukie
De film 71 into the fire is een korreaanse oorlogsfilm.
Het gaat over een groepje van 71 student soldaten die op een gebied achter blijven, ze hebben nog niet zo heel veel ervaring, en ze moeten zich voor berreiden omdat de Noord-Korreanen gaan aanvallen.
In de film gaat het zowel om het voorberreiden voor de oorlog, als om persoonlijke conflicten.
Je ziet hoe die mensen daar in het kamp leeften, en de dingen die ze mee maakten.
Ik zelf houd persoonlijk niet zo van oorlogsfilms, het thema spreekt me niet heel erg aan.
Maar deze film wou ik graag zien omdat iemand uit een groep die ik leuk vind de hoofd persoon is in deze film.
Ik vond de film erg leuk, niet alleen maar omdat ik die persoon uit de groep zag acteren, maar ook omdat het een erg spannende film was.
Er zaten veel spannende momenten in, het was een goed lopend verhaal, en het had erg mooie effecten.
De film is een Korreaanse film, het heeft Korreaanse acteurs en gaat ook over een Korreaanse oorlog.
De hoofdpersoon van de film is T.O.P. (artiesten naam) zijn echte naam is Choi Seung-hyun.
T.O.P. is member van een bekende Korreaanse groep genaamd Big Bang.
Hij heeft ook nog mee gespeeld in een andere film die Iris heet.
De regiseur is John H. Lee.
Het is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal.
Het gaat over een groepje van 71 student soldaten die op een gebied achter blijven, ze hebben nog niet zo heel veel ervaring, en ze moeten zich voor berreiden omdat de Noord-Korreanen gaan aanvallen.
In de film gaat het zowel om het voorberreiden voor de oorlog, als om persoonlijke conflicten.
Je ziet hoe die mensen daar in het kamp leeften, en de dingen die ze mee maakten.
Ik zelf houd persoonlijk niet zo van oorlogsfilms, het thema spreekt me niet heel erg aan.
Maar deze film wou ik graag zien omdat iemand uit een groep die ik leuk vind de hoofd persoon is in deze film.
Ik vond de film erg leuk, niet alleen maar omdat ik die persoon uit de groep zag acteren, maar ook omdat het een erg spannende film was.
Er zaten veel spannende momenten in, het was een goed lopend verhaal, en het had erg mooie effecten.
De film is een Korreaanse film, het heeft Korreaanse acteurs en gaat ook over een Korreaanse oorlog.
De hoofdpersoon van de film is T.O.P. (artiesten naam) zijn echte naam is Choi Seung-hyun.
T.O.P. is member van een bekende Korreaanse groep genaamd Big Bang.
Hij heeft ook nog mee gespeeld in een andere film die Iris heet.
De regiseur is John H. Lee.
Het is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal.
maandag 11 april 2011
Verrassende vuilniszakken
Wat: I promise to love you, expositie die een deel laat zien van de collectie van Joop van Caldenborgh
Waar: Kunsthal Rotterdam
Nog te zien tot en met 15 mei 2011
In het ckv-lokaal hangt al een tijdje een zwarte poster met daarop een rood hart met daarin de tekst: I promise to love you. De titel van het werk is meteen ook de titel van de expositie die sinds begin februari te zien is in Rotterdam. Voordat ik wat over dit kunstwerk ga vertellen, is het leuk om te weten wat er zo bijzonder is aan de expositie: Joop van Caldenborgh is een kunstverzamelaar en omdat zijn collectie veertig jaar bestaat, is hij door de Kunsthal in Rotterdam gevraagd de mooiste stukken die hij bezit tentoon te stellen. In het begeleidende boekje dat in het begin van de tentoonstelling ligt (en dat onmisbaar bleek te zijn), staat uitgelegd dat Caldenbergh elke aankoop van een kunstwerk ziet ‘als een kleine liefdesbetuiging. Elke aanwinst is een belofte om voor het werk te zorgen’, vandaar dat de titel van het werk op de poster ook de titel werd van de expositie. Dat zorgen besteedt Caldenborgh deze maanden even uit, waar ik hem dankbaar voor ben want bijna elk werk vond ik bijzonder.
Een van de werken is dus het hart van de Londense Tracey Emin. Haar werken zijn heel omstreden, zo kun je in het boekje lezen over een ander werk van haar: Everyone I Have Ever Slept With 1963-1995, een bungalowtentje dat vanbinnen beschreven was met alle namen van de mensen met wie ze ooit het bed heeft gedeeld. Op wikipedia is er zelfs een pagina alleen aan dit werk besteed. Toen het werk door een branduitbraak kapot ging, bleek niet iedereen daar even rouwig om te zijn. Caldenborghs interesse voor haar werk begrijp ik, juist dat ze zo open is en intieme informatie deelt met iedereen maakt het zo interessant. Hoe open kun je zijn? Wat is het effect van alles wat je ervaart openbaar te maken? Caldenbergh is trouwens niet alleen, Kate en Jamie hebben Emin gevraagd hun bruiloft aan te kleden.
Het hart zelf is denk ik niet het meest bijzondere werk van Emin en ook niet het meest spectaculaire van de expositie, maar wel een leuke aanleiding om je meer in haar werk en persoon (twee zaken die bij haar meer samengaan dan mogelijk is) te verdiepen.
Een ander werk dat ik wil noemen, zijn de vuilniszakken van Gavin Turk. Op een hoopje liggen een paar vuilniszakken. Dat is het. Ze ruiken niet, maar verder zijn ze niet van echte te onderscheiden. In het eerdergenoemde boekje, zoek ik de maker op. Het bleek dat de vuilniszakken van brons zijn. Ook wat er met het werk wordt bedoeld staat gelukkig in het onmisbare boekje uitgelegd: ‘Turk speelt hier een spel met context en met de waarde die we aan voorwerpen hechten.’ Tsja, dat is wat vaag geformuleerd. In ieder geval vond ik het leuk om op het verkeerde been gezet te worden.
Zo werden we, ik was er met een vriendin, nog een keer verrast. Een ander kunstwerk bestond uit allemaal kleine schilderijtjes met landschappen erop. Ik vond het niet meteen enorm tot de verbeelding spreken. De maker is Dave Meijer. Lenny (die vriendin) zei: ‘Hee. Dave Meyer, zo heette mijn tekenleraar ook.’ En inderdaad, in het boekje stond dat hij net als zij uit Goes kwam.
De expositie bevat zo’n tachtig werken, klinkt veel maar echt waar de tijd vloog. Het is een verrassende en heel toegankelijke expositie. Elk werk zet je aan het denken. Een tip: vergeet het boekje niet anders ontgaat je het een en ander. Jammer dat het niet in Amsterdam was, anders had ik jullie er zeker in een ckv-les mee naartoe genomen!
geschreven door: Pleuni Hooft van Huysduynen
Abonneren op:
Posts (Atom)